Mijn eerste trip met SpeleoKempen ging het worden en ook de eerste keer afdalen in een Belgische grot... Toch een beetje spannend, zeker als het om de diepste vrij hangende afdaling in België gaat en naar één van de grootste zalen van ons land. Een ideale plek om de geleerde touwtechnieken te oefenen voor beginnelingen zoals ik. Hieronder deel ik mijn indrukken van dit ondergronds reisje.
Vorige zondag verzamelden Bart, Martin, Renate, Wim, Christopher, Rudy en ik om 11u op de parking van Lhoist te Jemelle. Trouwens, mijn naam is Saartje. De ingang van de grot ligt echt vlak naast de parking. Het lijkt een beetje onwezenlijk dat onder het deksel een put ligt die leidt naar een grote ondergrondse zaal. Met de code wordt het cijferslot open gemaakt en het loodzware deksel opzij getild. Enkel het gebetonneerde eerste deel is goed zichtbaar.
In 1953 werd deze grot verkend en werd ze ook topografisch beschreven, aangemoedigd door de steengroeve die geïnteresseerd was in de ontdekkingen. De groep speleologen vond naast een gigantische – naar Belgische normen – ruimte nog een kleiner zaaltje, de Salle Secrétin, aan de noordoostelijke kant. Hoewel men vreesde dat de grot zou worden vernietigd door de steengroeve, gebeurde dit gelukkig niet. Wel verdween de ingang na een grondnivellering rond 1963. Een aantal jaren later slaagden een groep speleologen erin om de toegang te heropenen via desobstructiewerken.
Terwijl ieder nog wat boterhammen verorberd, worden er afspraken gemaakt over het verloop van de tocht. Sabine – echtgenote van Bart – en hun twee zonen zijn ook meegereisd en vertrekken richting Han-sur-Lesse waar ze ondertussen een bezoek gaan brengen aan de grot en het wildpark. Daarna begint iedereen zijn pak aan te doen en zich in hun gordel te hijsen. Er worden een paar opmerkingen richting mijn pak geslingerd als zijnde nog veel te proper. Hopelijk verandert daar snel iets aan. Wim is ondertussen al in de diepte vertrokken om de route te equiperen, wat vlot lijkt te verlopen. De meer ervaren leden van de groep zorgen er voor dat Renate en ik, de beginnelingen van de groep, voldoende feedback en opvolging krijgen bij onze afdaling.
De afdaling gebeurde in drie delen (verwacht geen al te technische uitleg van deze beginneling): een verticaal deel van 15m, gevolgd door een iets schuiner deel van een 5-tal meter en daarna een vrij hangende 40m naar de bodem van de zaal. Eerst bevind je je nog in een koker, maar na een 20-tal meter hang je te bengelen in een gigantische zaal van zo’n 100m op 45m! Indrukwekkend.
Wat me opvalt zijn de grote hoeveelheid blokken over de hele zaal. Op het eerste gezicht bevat de ruimte geen concreties, maar later zijn er toch een paar stukjes te vinden. We verkennen de ruimte en gaan eerst in de richting van het hoogste punt waar het andere zaaltje ligt. Rudy begint grondig te zoeken maar vindt in eerste instantie niks. Martin heeft een toestel mee dat de CO2 meet en vertelt ons dat het niveau sterk gestegen is, wat verklaard waarom we ons iets sneller moe voelen. Maar het gaat niet om een gevaarlijk niveau, stelt hij me gerust. Plots zien we Rudy en Bart terug verschijnen. Ze hadden blijkbaar toch het Secrétin-zaaltje gevonden, maar erg bijzonder vonden ze het niet.
Tijdens deze trip wil Martin een andere camera uittesten, de vorige test met de GoPro gaf niet het gewenste resultaat. Aangezien hij en Christopher aan de workshop rond videografie deelgenomen hadden, wilden ze al meteen de proef op de som nemen en een videoverslagje maken. Het resultaat kan je hier bekijken:
Christopher komt ook op het lumineuze en vooral hilarische idee voor een foto voor de fotowedstrijd van het VVS. Hij gaat op een gigantische blok staan die uitkijkt over de hele grot, tilt zijn speleozak naar boven en zingt de tune van de Leeuwenkoning. We proberen het moment – met de beperkte middelen voorhanden – zo goed mogelijk op beeld van te leggen. De speleozak stel dus Simba voor eh.
Na nog wat Mars- en Isostarkrachten opdoen en een verdere verkenning doorheen de zaal, beginnen we aan de klim terug naar boven. Wim had ervoor gezorgd dat er twee touwen waren, zodat de wachttijden ietwat verminderd werden. Er werd veel gezucht en gekreund onderweg. De meesten onder ons beseften dat er aan die verdomde conditie gewerkt moet worden.
Een terrasje dan maar om te bekomen? Het aprés-grotten stond me erg aan, net zoals de rest van de dag en de compagnie. Bedankt voor een erg leuke grottocht en moge er nog vele komen.